Ah Zaman, Hakikatin Perdesi 1

Yazı yazmak, konuşmak insan olma sanatıdır.

Yazı yazmak, konuşmak insan olma sanatıdır. Oysa beynimde kelimeler, vurgun yemiş balıklar gibi yatıyor ve bir türlü oltaya (dile) gelip takılmıyor. Fakat yazıyı yaşam, yaşamı yazı belleyenlerin, söylemekten ve yazmaktan başka tercihleri var mıdır?

Kur’an kelâm’dır (söz) ve kıyamete kadar diridir. Bu, şunu da gösteriyor ki, söz, insan var oldukça etkin olacaktır. İlk defa söz vardı, son demde de söz olacaktır ve hayat, iki söz arasında sürüp gidecektir. Öyleyse dünya meydanında söz padişahtır. Biz de sözü, sözle açalım:

Haydi gönlüm uyan, ufuktan aklın güneşi doğmak üzredir. Haydi gönlüm süslen, seni aklımla evlendirmek ve söz sarayına, sizden doğacak çocuğu padişah yapmak istiyorum. Ey gönlüm, aklıma kucak aç, ey aklım gönlüme tebessümler sun. Çocuk babanın sırrı, annenin aşkıdır. Sırrını ve aşkını kuşanmış çocuk beklemektedir yeryüzü. Yeryüzü, bugünkü kadar sırdan ve aşktan uzak olmuş mudur acaba? Yansın aşk ateşi, toprak kaynasın, okyanuslar buharlaşsın ki, sır buhar buhar atmosferi tutsun.

Gül bahçesine girip gülleri koklamak istiyorum, bülbüller kartallaşıyor! Cânanı uğruna canını ortaya koymayacak aşık mı vardır? Bülbülün sesinin güzelliği, gülün rengindendir. Sana sesim güzel gelmiyorsa, ya sen gül değilsin, ya ben bülbül değilim.

Bütün şiirler, ayrılık vaktinin çocuklarıdır. Şiir, gönlün İsa’sıdır; çünkü babasız doğmuştur. Ben, akıldan gebe kalmış gönlün doğuracağı Muhammedî kelâmı arıyorum. Şiir de benim, İsa gibi; ama ben Muhammed ümmetiyim, içimde kaybettiğim Muhammedimi arıyorum.

Sevgiliye koşarken kelimeler mısra olurlar, kitap olurlar. Bir kitap, sevgilinin ayak izlerini içinde taşımıyorsa, o karanlık bir orman ya da bir çöl gibidir. Mısralarında ruhlar inlemeyen şiirler yol vurucudur.

Yağmurun sesini can kulağı ile dinle, Davud’un sesini duyacaksın. Çıtır çıtır yanan ateşe kulak ver, İbrahim’e bestelediği en güzel şarkıyı işiteceksin. Varlığın nabzını tut, kendi nabzın olduğunu göreceksin, varlığın dili seni söylüyor, sen uyuyorsun!

İç dünyalarında sonsuzluğa pencere açamayanların dünya telaşı yoktur. Hiçbir ses, gönlünün penceresini maveraya kapatmış bir insanın sesinden daha çirkin değildir. Bu yüzden eşeğin sesi, “seslerin en çirkini” olarak nitelendirilmiştir; çünkü eşek, yalnızca midesi boşalınca ve şehvete gelince anırır.

D.Ali TAŞÇI

Yazdır